Je stoot je knie en dan kan je ineens 2 maanden niet hardlopen. Na veel rust en geduld kon ik in januari van dit jaar weer beginnen met opbouwen. En dan zou je denken, jeeeeeeej , ik mag eindelijk weer gaan hardlopen maar daar zag ik ineens wel tegenop.
Na twee maanden niks doen, wil je gewoon weer gezellig aansluiten bij je hardlooptrainingsmaatjes op de woensdagavond. Maar dat gaat natuurlijk niet. Dus ik had met mijzelf afgesproken dat ik zelf toch wel weer 8 of 10 km aan één stuk moest kunnen hardlopen. Na een voorzichtig eerste rondje had ik er een hard hoofd in gekregen. Maar tot mijn vreugd ging het opbouwen erg vlot. Blijkbaar wist mijn lichaam zich nog iets te herinneren van mijn hardloopcarrière van de periode vòòr de blessure.
Dus sinds februari weer meedoen bij de hardlooptrainingen van Annemiek. En hoe fijn ik het ook vond om weer mee te kunnen op mijn oude niveau, voelde ik me mentaal moe. Ik had teveel dingen aan mijn hoofd de afgelopen maanden waardoor ik niet positief gestemd of blij was.
De verandering kwam toen Annemiek opperde om weer te gaan trainen voor een halve marathon, ergens voor de zomervakantie. Na een paar weken overleggen met elkaar was de keuze gemaakt.
We gaan trainen naar De Halve van Maarn op 17 juni. Annemiek maakte voor iedereen weer een schema. Bij het krijgen daarvan dacht ik …….. Jippie! Ik heb weer een schema.
Dat was de trigger. Zo’n schema werkt namelijk perfect voor mij. Ik weet precies wanneer ik moet lopen en ook op welk tempo. Fijn, die structuur dat geeft mij zo’n houvast.
Nu is de hardloop-smile weer helemaal terug. Ik heb er zin in. Ik heb een doel voor ogen en samen met mijn buuf als loopmaatje werken we samen lekker het schema af. Op naar Maarn!
Kirsha
