De barre tocht die Marathon Rotterdam heet….
9 april was het dan zover, mijn eerste marathon. Maanden naar uitgekeken, maanden voor getraind. De dagen voor de marathon wisselden onzekerheid en vertrouwen elkaar af.
Eindelijk was daar het moment dat ik in het startvak met vele anderen you never walk alone aan het meebrullen was. De zenuwen verdwenen, ik was er klaar voor!
40 minuten na de het eerste startschot mocht ik vanuit startwave 5 dan ook eindelijk los. Ik liep samen met Aldo, mijn vriend en wat later bleek ook mijn motivator, psycholoog, fysiotherapeut en de rust zelve.
De eerste kilometers liep ik onrustig. Ik moest ontzettend nodig plassen. In ons startvak geen dixsies te vinden. De dixies stonden pas net voor de startlijn opgesteld met uiteraard rijen dames ervoor. In de rij aansluiten zou betekenen dat ik het startschot van onze wave zou missen. Dit voelde niet goed dus toch maar gaan lopen. Na 2,5 km snel een toilet ingedoken. Nu hield niets me meer tegen om heerlijk te lopen en te genieten. Tot die enorme steek in mijn zij rond het 4 kilometer punt. Diep ademen was niet mogelijk. Bij iedere stap die enorme pijn. Noodgedwongen bij de eerste drinkpost gewandeld. Gelukkig zakte de pijn in mijn zij en kon ik weer door. Maar mijn onzekerheid kwam helaas in volle hevigheid terug, de stemmetjes in mijn hoofd overstemden elkaar. Het marathontempo dat ik in de trainingen met gemak vol hield hield ik nu niet vol. De spierkrampen in het Kralingse bos, de man met de hamer die me meerdere keren heeft neer getimmerd, de hitte, de pacer van 5.00 uur die mij op Zuid inhaalde, mentaal was dit zwaar. Maar het publiek, de vele vrienden en familie langs de kant en Aldo hebben mij letterlijk op de been gehouden.
De medaille is binnen, de teleurstelling heeft gelukkig plaatsgemaakt voor trots. Teleurstelling in de eindtijd, teleurstelling dat ik minder heb genoten van de marathon dan ik had gewild. Maar de ‘geniet’ momenten, die ik ook zeker tijdens de marathon heb ervaren, staan in mijn geheugen gegrift. Ik heb ontzettend veel van deze marathon geleerd. Ik ben er sterker uitgekomen. Ik ben trots op mijn prestatie.
En volgend jaar…………… de herkansing!
Anouk
Foto: Evert Buitendijk Fotografie