Ok, ok, ook met je tenen, enkels, kuiten, knieën, bovenbenen enzovoorts. We doen immers niet voor niets al die core-stability oefeningen, lekker veel squats en urenlang (zo voelen die minuten) planken. Maar wat ik zelf ervaar is dat het hardlopen een grote mentale component heeft ( los van verstandig een goed trainingsschema volgen uiteraard).
Ik heb van die mentale component een aantal voorbeelden, uiteraard is dit niet wetenschappelijk onderbouwd. Maar ondertussen begin ik, na al die kilometers marathon training, toch al aardig wat ervaring te krijgen…..
Een voorbeeld hiervan is dat afstand relatief begrip is. In den beginne was zo’n 10km een hele prestatie. Ondertussen grap ik al over het halve marathon trainingsrondje. Oooh, ik hoef morgen maar 21km. Lekker zo’n rustdagje. Anderzijds lijkt het erop dat altijd de laatste twee kilometer het zwaarst zijn, of ik nu 30km of 15km loop. En die vrouw met de hamer (of man) dan, de mythische Muur, the Wall, der Mauer, ga ik die ook tegenkomen? Geen enkele reden om dat te verwachten eigenlijk, alle trainingen gaan goed en de kilometers worden verslonden! Ergens tussen overschatting en onderschatting in dus.
En dan, lang leve Google, zoeken op hardlopen. Zo veel theorieën over hardlopen, veel ervan bewezen maar ook nog veel discussie en meningen. De eeuwige haklading versus voorvoetlanding discussie, is een isotone gel beter dan een bruine boterham met appelstroop enne als je VO2 maar goed zit! Tot zelfs gen-analyse aan toe. Vaak ervaar jezelf het beste wat voor jou werkt en blijf gezond verstand gebruiken. Ik zie vaak het placebo effect en dat is prima. Voor mij is dat misschien wel mijn eiwit-shake met vanillesmaak. Zou goed zijn voor herstel, maar het helpt vast nog beter omdat ik denk dat het werkt. Ach, het smaakt ook nog goed, lekker wel!
Ze zeggen wel eens dat hardlopen 80% mentaal en 20% fysiek is. Hardlopen begint voor mij echt in mijn hoofd; al voor de eerste stap. Als ik een zware dag heb gehad of ik kijk naar buiten hoe het regent dan denk ik regelmatig; bleergh, ik ben al moe, ga nat worden en moet hardlopen. Of ik kan denken, heerlijk naar buiten, energie op doen, verkwikkend zo’n buitje. (En nee, het is niet koud, kou zit alleen in je hoofd). Wat ook helpt is de positieve groepsdruk. Ik train in een groep met Annemiek en toch motiveert dat om weer van de bank op te staan. En als je dan aan het lopen bent kun je bijvoorbeeld na vijf van 20km denken, ik moet nog 15 of je kan denken, hey, ik zit al op 25%! Voor mij werkt die tweede gedachte ontzettend goed om de kilometers te maken.
Ook wellicht herkenbaar voor de hardlopers onder ons is dat moment dat ik denk ; “ik kan niet meer “(zo snel) of “bleh geen zin meer”. Op dat moment kan ik, of in ieder geval mijn lichaam, toch altijd weer verder dan ik denk. En dan helpen truckjes als lantaarnpalen tellen, die ultieme powersong (Foo Fighters Pretender of Katy Perry Roar ) opzetten en meezingen, elke keer weer naar een volgend punt rennen of mijzelf belonen met een slokje sportdrank na weer vijf kilometer. En op de één of andere manier kun je tijdens een wedstrijd ongemerkt een PR lopen.
Dus hardlopen doe je met je … hoofd!
Op naar de Coolsingel !
Groet Marcel