Het is geen grapje. Ik heb net de vierde opstapgroep afgerond. Wat brengt een mens ertoe om steeds opnieuw te beginnen met hardlopen en het ook steeds weer op te geven?
Op een dag ergens rond mijn midlife besloot ik te gaan sporten. Eerst in bedompte zaaltjes met te veel zwetende mensen op een te klein oppervlak. Want hardlopen, dat was niks voor mij. Liever dook ik onder zwaaiende armen door bij de Zumba, fietste ik naar nergens tijdens de Spinning of tilde ik mij een breuk aan gewichten onder het mom van Bodypump. Maar na de zoveelste ‘sorry, de airconditioning is kapot’ was het genoeg. Ik wilde buiten sporten. Dus dan toch maar hardlopen.
Ik verscheen op goedkope gympen in mijn joggingbroek op de eerste training, maar al gauw had ik de juiste outfit gekocht want hardlopen bleek best leuk. Hijgend en puffend trainde ik in mijn eerste opstapgroep. ‘Je gaat niet hard, maar je gaat wel dóór, net een diesellocomotief’ zei de trainer. Helaas begaf de locomotief het toen het eindpunt bijna was bereikt. Een blessure. Dat was het einde van de eerste opstapgroep.
Een half jaar later deed alles het weer en begon ik vol goede moed aan de tweede opstapgroep. De outfit was nog in orde dus voorzichtig bouwde ik de conditie weer op. Het ging een tijd goed en toen begaf de trainer het. Het geboden alternatief – meedoen met de 10 kilometergroep – kwam te vroeg voor mijn net herstelde blessure. Opnieuw een voortijdig einde van een opstapgroep.
Weer een half jaar later begon het opnieuw te kriebelen. Ik had geen zin om terug te gaan naar die bedompte zaaltjes en er moest toch ergens een hardloopgroep zijn? Het kostte 30 seconden googlen om de opstapgroep van AnnemiekLoopt te vinden. Zo begon mijn derde poging tot hardlopen, nog steeds met dezelfde schoenen want van slijtage was geen sprake. Voordat ik het wist liep ik, aangespoord door de enthousiaste Femke, 5 kilometer tijdens de Ladiesrun Oostland. De locomotief ging nog steeds niet hard, maar hij ging en kwam niet eens als laatste binnen. Na deze overwinning vond ik het zonde om te stoppen met hardlopen dus ik ging door. Alleen lag mijn hart niet bij de 10 kilometer en ontdekte ik iets leuks: canicrossen ofwel hardlopen met je hond.
Dat ben ik gaan oppakken. Samen met andere liefhebbers loop ik in het weekend allerlei routes door natuurgebieden. Fantastisch om te doen, maar waar anderen door grote honden worden voortgetrokken loop ik met mijn kleine terriër hijgend en puffend achter aan. De locomotief gaat nog steeds niet snel. Tijdens het winterseizoen werd er minder gecanicrossed en ongemerkt kwam de klad erin. Dus toen ik begin dit jaar weer eens 5 kilometer wilde canicrossen ontstond er een mankementje. Het viel gelukkig mee, maar het was wel een teken aan de wand: rustig opnieuw opbouwen want de locomotief wordt ouder. Dus ik ging terug naar AnnemiekLoopt en begon aan mijn vierde opstapgroep, samen met mijn buurvrouw en nog steeds op mijn inmiddels versleten hardloopschoenen. Dezelfde enthousiaste Femke spoorde mij weer aan tijdens de Dobbeloop en dit keer ging ik iets sneller over de 5 kilometer finish.
Natuurlijk blijf ik hardlopen en om mijn hond bij te kunnen houden ga ik toch voor de magische grens van 10 kilometer. Het moet een keer lukken. En is dat niet deze keer dan doe ik gewoon een vijfde opstapgroep. Maar wel bij Femke van AnnemiekLoopt!
Joyce van Dijk
