Bij mij stond ie er al een tijdje op, maar het leek altijd zo onbereikbaar….. of toch niet?
Afgelopen september was het echter voor mij; nu of nooit. Met een jaar ouderschapsverlof voor de boeg had ik nu de tijd om de benodigde trainingsuren te maken. Maar zou ik in staat zijn om 42 kilometer achter elkaar te rennen? Tot dan toe was ik niet verder gekomen dan 15 kilometer. Het leek me raadzaam om dit met iemand te bespreken die er meer verstand van had. Via een vriend kwam ik terecht bij Annemiek.
Eind september sprak ik met haar af voor een personal training. Aan de telefoon had ik schoorvoetend toegegeven dat ik me reeds ingeschreven had voor de marathon van Rotterdam 2018. Volgens mij moest ze stiekem lachen om mijn actie. Ze reageerde vrolijk dat we eerst maar eens gingen toewerken naar een halve marathon. Zo gezegd, zo gedaan. Met een schema op zak ging ik van start. Twee keer in de week trainde ik zelf en één keer in de week met de woensdagavond-loopgroep van Annemiek. In eerste instantie voelde ik me wat onwennig in de groep. Ik had het idee dat ik veel te weinig ervaring had. Al gauw merkte ik wat een enthousiastelingen het waren met allemaal dezelfde passie: hardlopen. Deze club mensen, met Annemiek als motor, heeft me zeker gemotiveerd om alle maanden door weer en wind door te blijven gaan. Elke keer vroeg ik een stukje meer van mezelf. Op 23 december liep ik mijn eerste halve marathon en zat ik met een gelukzalig gevoel aan het kerstdiner.
Oudejaarsavond sprak ik het voornemen uit om door te trainen voor de hele marathon. Ik weer terug naar Annemiek. Is het haalbaar? Het zou ervan afhangen of mijn lichaam heel zou blijven, maar ze was zeker bereid om me ook nu weer te helpen. Volgend schema. Dat was toch wel andere koek. Tevens werd ik ziek in februari en raakte ik geblesseerd. En wisten jullie dat je benen na een skivakantie niet meer begrijpen wat rennen is? Frustratie alom. Lichamelijk en mentaal speelt de marathon continu een spelletje met je. Tot een week van tevoren was het onzeker of ik zou starten. Niet geheel overtuigd, maar onder het motto ‘Als ik niet start, zal ik zeker niet finishen’, vertrok ik op 9 april naar Rotterdam.
En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Ik ben die dag zowel in de hemel als in de hel geweest. De hitte en de kilometers rond de Kralingse plas maakten het bijna ondragelijk. Maar de start bij de Erasmus brug, de aanmoediging van heel veel familie en vrienden, de support van de loopgroep rond de plas, het feestgedruis in Crooswijk en de finish zelf maakten het onbetaalbaar…….als ik eraan terugdenk, krijg ik weer een grote glimlach op mijn gezicht. En de bucketlist? Daarop heb ik met een trots gevoel de marathon afgevinkt.
Corin
